Dag 12 & dag 13: Punakaiki – Hanmer Springs – Kaikoura – (Dol)fijne(n)tijd!

Vrijdag 30 januari 2015. We laten Punakaiki met zijn mooie wilde (Tasmaanse) zee achter ons en rijden van west naar oost het binnenland in. In Hanmer Springs houden we halt om te genieten van de thermal hot pools waar het stadje zo bekend om is. Na een kleine twee uurtjes weken in de rock pools, de hexagonale pools, de zwavelpools en noem maar op, springen we volledig zen weer in de camper op weg naar Kaikoura aan de oostkust. Via bochtige wegen banen we ons een weg door de heuvels tot wanneer we de zee zien opduiken en de South Highway 1 opnieuw opdraaien. Inchecken op de camping, onze Apollo op zijn slaapplaatsje zetten, wasje doen, aperitiefje drinken, kookpotje maken, en uitkijken naar de volgende dag…

Zaterdag 31 januari 2015. Druk programma vandaag! Voormiddag: dolphin encounter, namiddag: whale watch! Na het aantrekken van onze swimsuits stappen we met onze flippers en snorkeluitrusting de bus op die ons naar de vessel brengt waarmee we de zee op gaan. Na nog wat instructies is het dan zo ver: zwemmen met dolfijnen – meer bepaald de dusky dolphins - in open zee! Nadat de kapitein een troep dolfijnen gelokaliseerd heeft en er de boot vlakbij brengt, weerklinkt het signaal dat we van de boot mogen afglijden om tussen de dolfijnen te gaan ronddobberen. Omdat dolfijnen zeer goed reageren op geluid, wordt aangeraden om zelf ook geluidjes te maken. Dat doen we. Dolfijnen lijken wel te houden van neuriën (vooral Broeder Jakob valt in de smaak :-) ). Dolfijnen onder ons, rond ons, naast ons. Wauw, wat een ervaring! Je mag de dolfijnen niet aanraken, maar je zou het wel kunnen. Zo dicht komen de vrolijke flippers bij je zwemmen. Zelfs mama- en babydolfijn passeren twee maal vlak onder ons heen. Fantastisch! Na een vijftal keer in en terug uit het water, is het tijd om warme kleren aan te trekken. We varen nog wat verder om nog meer dusky dolphins te zien. En dat lukt. Meer dan 400 dusky’s zijn vlakbij of in de buurt te spotten.

In de namiddag nemen we plaats op de wat grotere vessel ‘Wakahia’ en gaan we op zoek naar een walvis. We hebben geluk! Nadat de crew aan de hand van sonar de sperm whale gevonden heeft, gaan we aan dek de grote kanjer bewonderen. Na een dikke vijf minuutjes vindt het dier het welletjes geweest en duikt het opnieuw een drietal kilometer naar beneden. Met zijn staart die we nog mooi op foto kunnen vastleggen wuift de walvis ons uit. Tijdens onze vaart zien we ook nog tientallen dusky dolphins, twee zeldzamere hectordolfijnen, tientallen zeehonden en enkele albatrossen. Geslaagde missie!

 

 

 

 

Dag 11: Franz Josef Glacier – Punakaiki – Ice ice baby (with pancakes)!

Donderdag 29 januari, nog een onvergetelijke dag van deze prachtige reis. Tegen half 11 stegen we op met de helikopter om te landen op de Franz Josef Glacier. Na een korte vlucht stonden we in winter wonderland, en dat in putje zomer in Nieuw-Zeeland. Het zicht van bovenop de gletsjer was adembenemend en onze minisneeuwwandeling leverde leuke kiekjes op. Nadat we met beide voeten terug op de grond stonden, vertrokken we na het doen van enkele boodschappen richting Punakaiki. We maakten een uitgebreidere lunchstop aan het meer Ianthe (waar een Huski haar eerste zwemlessen kreeg). Daarna reden we met onze Apollo verder naar de befaamde Pancake Rocks in Punakaiki. Ondanks het feit dat we bij vloed aanwezig waren, was van het opspattende water in de ‘blowholes’ weinig te zien omdat er zo goed als geen wind was. Hoe dan ook, een prachtig natuurverschijnsel gevormd door eeuwenlange erosie van de rotskust.

Onze eindhalte voor deze avond is Beach Camp in Punakaiki, waar we op enkele meters van de Tasmaanse zee overnachten. De ondergaande zon trakteerde ons alvast op een romantisch kleurenschouwspel om de dag mee af te sluiten.

 

 

 

 

Dag 9 & dag 10: Fox Glacier – Copland Track – Franz Josef Glacier – Into the wild

Dinsdag 27 januari, alweer een schitterende dag vol zon. Dat komt mooi uit want we hebben een tweedaagse track voor de boeg. Maar eerst nog even passeren bij Lake Matheson, een prachtig mirror lake waarin Fox Glacier glashelder weerspiegeld wordt. Net op tijd vóór de bussen gevuld met Aziatische toeristen toekomen. Na enkele postkaartkiekjes wandelen we terug naar onze camper waarmee we richting Copland Valley vertrekken.

Copland Valley, daar zijn we dan. Klaar voor de tweedaagse Copland Track. 18 km heen, overnachten in een hut en de volgende dag 18 km terug. Geschatte wandeltijd per dag is 7 uren. No worries. Let’s get started! 18 km wandelen is niet echt 18 km wandelen. Het meeste aantal kilometers bestaat uit klauteren over rotsen, je weg zoeken over rivieren en klimmen richting de Welcome Flat Hut. De laatste 3 km beten dan ook mooi in de kuiten. Eenmaal boven verlichten de natuurlijke hotpools de vermoeidheid in de benen en de pijn aan de voeten. Heerlijk dobberen in water van minstens 35°C met zicht op bergen en gletsjers (al moet je er die verdomde sandflies wel bij nemen), om daarna af te koelen in de ijskoude Copland River. Onderweg hadden we al kennisgemaakt met Kris en Monika, een koppeltje sympathieke Duitsers met wie we ’s avonds gezellig verder een praatje maakten bij het eten in de hut. Even ook wat reclame gemaakt voor de Duitse Visit Flanders Facebookpagina, mooi meegenomen :-) Tegen 22u was het donker. Geen elektriciteit in de hut, geen licht, en dus gingen we slapen. ’s Morgens om half 7 sprongen we alweer onze slaapzak uit want we wilden om 7u de terugtocht inzetten om de grote hitte van de middag voor te zijn. Geslaagd opzet. Tegen kwart na 1 waren we  - na twee tussenstops om iets te eten – terug bij onze camper op de parking. De heentocht had ons – inclusief een paar rustpauzes – iets meer dan 7 uur tijd gekost. De terugtocht duurde inclusief pauzes een uur of 6, wat duidelijk bewees dat de we de dag voordien toch wat meer moesten klimmen in plaats van dalen.

De rest van de dag brachten we op het gemakje door, dat hadden we verdiend. Onze voeten trouwens ook. Blein hier, blein daar. Sandfly-beet hier, sandfly-beet daar. Na een goede douche relaxten we op onze camping ‘Rainforest’ in Franz Josef, die zo goed als omgeven is door regenwoud. Die plek maakte haar naam dan ook waar door vrij hevige regenval ’s avonds, nadat de hele dag alweer de zon had geschenen. We genoten van een heerlijke maaltijd met seafood chowder en green lip mussels. Jammie! Ook dat hadden we verdiend na onze inspanning van de voorbije twee dagen. De Copland Track is alleszins een ervaring om nooit meer te vergeten. Avontuurlijke route, spectaculaire zichten en zalige hotpools eens je boven bent. Bedankt Rien en Sven voor de tip!

 

 

Dag 8: Queenstown – Wanaka – Haast – Fox Glacier – Allemaal beestjes!

’s Ochtends vroeg vertrokken van Queenstown richting Wanaka, eerste stop van de dag. In Puzzling World werden onze teerbeminde hersencellen een klein uurtje voor de gek gehouden. Hologrammen, optische illusies, spelletjes met het evenwichtsorgaan,… Zelfs de toiletten waren niet wat ze leken… Daarna was het tijd voor een korte wandeling. We deden de anderhalf uur durende loop naar de top van Mount Iron en terug. Mooi uitzicht en goede opwarming voor wat komen zou de dag daarna.

We trokken verder via SH6 richting Haast, waar we op een aantal view points (Ship’s Creek, Knight’s Point) voor het eerst kennismaakten met de beruchte sandflies. De uitzichten op de Tasmaanse zee waren fantastisch, de sandflies daarentegen niet. Echte rotbeestjes die aanvallen met tientallen tegelijk. Ze bijten je tot bloedens toe. Daarna jeukt het ongelooflijk. Na snel wat rondkijken en het nemen van enkele foto’s, sprongen we dan ook weer in onze camper, sloegen we de laatste sandflies die zich van ons bloed bedienden van ons af en reden we verder naar de campingplaats in Fox Glacier.

Dag 7: Glenorchy – Queenstown – Te land, ter zee … en in de lucht!

Te land

Op 25 januari stond in de voormiddag een paardrijdtochtje door het mooie Glenorchy (op 45 minuten rijden van Queenstown) op het programma. We maakten kennis met de viervoeters Ben en Stirling die ons op hun rug zouden meenemen voor een ritje langs onder meer de Misty Mountains (Lord of the Rings). Na enkele paardrijdinstructies gingen we regelmatig in een iets hogere versnelling; op drafsnelheid door Lord of the Rings-land! Van tijd tot tijd staken we een rivier over. In een van de rivierbeddingen die we passeerden werd de openingsscène van Prince Caspian (Narnia II) gedraaid. We hadden overigens ook de eer om twee uur lang op het achterste van Trevor die voor ons liep te kijken, een van de paarden die kort te zien zijn in de openingsscène van Prince Caspian.  Anekdote: de stuntpaarden die de filmploeg meehad weigerden door het ijskoude gletsjerwater te stappen. De paarden van Dart Stables hadden hier geen enkel probleem mee en dus werden enkele van hen op slag en stoot filmsterren. Als je heel goed (maar dan echt heel goed) kijkt naar de openingsscène, zie je dat de paarden die door het water stappen andere paarden zijn dan degene die je ervoor en erna ziet. Ook in Lord of the Rings deden enkele paarden van Dart Stables mee. De meeste zijn reeds gestorven, maar Shawn (27) is nog alive and kicking! Hij is op pensioen en geniet van zijn oude dag op de mooie weiden in Glenorchy.

Ter zee

Shotover jet de dag voordien, check!

In de lucht

In Queenstown werden we gegrepen door de avontuurlijke buzz van deze heerlijke backpacker-stad. En dan doe je dingen die je normaal niet zou doen… zoals kiezen om vrijwillig uit een vliegtuig te springen…

Tegen een uur of 4 was het zover. We werden elk aan onze instructeur voorgesteld (Sasa en Nick), kregen een grappig vliegpakje aan en werden uitgedost met alles wat we nog nodig hadden. Voor we het goed en wel beseften stegen we op naar een hoogte van 12000 voet. Michaël zat achteraan in het vliegtuig en zou als laatste uit het vliegtuig donderen. Ik zat vooraan en had de eer als eerste het vliegtuig te verlaten.

Opstijgen in het vliegtuig… O wat zijn we hoog… nog een beetje hoger… en nog een beetje hoger… Mijn instructeur Nick maakt nog allerlei zaken vast, spant aan, geeft nog wat instructies… O nee, deur gaat open… Het gaat gebeuren… Waar zijn we toch mee bezig… Nog even checken bij Nick of hij zijn parachute niet vergeten is. Een enthousiaste ja vergezeld van een lieve lach stelt dan toch enigszins gerust. Schuif schuif schuif naar de deur… Nog even op het randje zitten… En woops, daar gooit Nick ons het vliegtuig uit. Over de kop tollen naar beneden, open ogen houden want dit wil ik niet missen, banaantje vormen. OK, gaat allemaal goed. Gestabiliseerd in de lucht na enkele seconden. Fijn. O kijk, daar komt de cameraman naast me skydiven. Gekke dingen doen op een paar km hoog in de lucht. Super. Maak je niet elke dag mee. Woops, daar gaat onze parachute open. Dank je, Nick! Heerlijk zweven boven Queenstown. Nagenietend van die spectaculaire vrije val. Goh, blij dat ik dat dierf! Tijd om te landen. Beentjes naar voren zoals Nick het in de lucht uitlegde. OK, prima, we zijn er! Cameraman komt erbij. Nog even high fiven. Still alive, woohoo! Kijken waar Michaël is. Jeeej, daar komt ie aan gevlogen! Oef, husbandy is ook veilig geland! Een opluchtende dikke knuffel later vertellen we elkaar over onze ervaring. Conclusie: wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben! Enkel de pijnlijke oorsuizingen in de lucht tijdens het vallen zijn minder. Maar ach, dat vergeten we. Wauw, wat een adrenalinestroom!!!

 

 

 

 

Dag 6: Te Anau - Queenstown – Adventure ahead!

Volgende halte op onze route: Queenstown! Een niet te missen stad in Nieuw-Zeeland die onder meer bekend staat voor haar hoog adrenalinegehalte. Nadat we op onze camping geïnstalleerd waren, boekten we een avontuurlijk ritje op de shotover jet. Wie graag eens in een canyon op rotsen afstevent op topsnelheid en tussendoor 360° spins maakt, kunnen we dit enkel aanbevelen. Dat was fun! Na afloop klommen we het pendelbusje terug op en werden we terug afgezet in het centrum van Queenstown. We vertoefden nog even op het kiezelstrand in de gezellige baai van Queenstown . Na nog wat rondwandelen in de winkelstraatjes, trokken we opnieuw richting camping waar we een heerlijke kampeerspaghetti op tafel toverden.

 

 

Dag 5: Milford Sound – We were in for a treat!

Na een heerlijk ontbijtje met zicht op het meer van Te Anau, startten we onze rit naar Milford Sound. De weg naar Milford Sound – Milford Road – is 119 km lang, maar de rit duurt 2u en 15min. Zonder stoppen althans. Wanneer je de fantastische view points die de The Lonely Planet opsomt niet wil missen, duurt de rit makkelijk meer dan 3u. Milford Road is een van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland. Door bossen, op en neer door heuvels, zicht op bergen, een (Homer)tunnel dwars door een berg, haarspeldbochten,… Het vergt dan ook een goede concentratie van de chauffeur om vlotjes bij het eindpunt – Milford Sound – uit te komen.

Om 1u scheepten we in en niet veel later bevonden we ons in de spectaculaire fjorden van Milford Sound. De schoonheid van de natuur van Milford Sound valt niet in woorden te vatten. Adembenemend mooi. Vergezeld van een hevige wind kregen we de mooiste uitzichten op bergen en watervallen. Het prachtige weer zorgde voor de kers op de taart. De zon scheen, geen wolkje aan de lucht, wat volgens de gids niet zo vaak gebeurt. In de fjorden regent het immers 200 dagen per jaar. Omwille van het mooie weer werd onze tocht een beetje verlengd. We gingen tot helemaal naar het einde van de fjorden, naar het begin van de open (Tasmaanse) zee. In de 17^de eeuw kwam het schip van Abel Tasman hier voorbij. Hij ging echter niet verder landinwaarts want op zee werd zijn schip aangevallen door Maori. Het zou nog meer dan 100 jaar duren vooraleer James Cook daar voorbij zou varen. En zo schrijven we het juist; voorbij zou varen. Hij bracht de kustlijn van Nieuw-Zeeland in kaart, maar tekende Milford Sound niet mee. Hij had niet opgemerkt dat dit er was en is er voorbij gevaren… Pas een hele tijd later werd Milford Sound ontdekt op toevallige wijze. Door een storm werden vissers Milford Sound in geblazen. Achteraf probeerden ze te achterhalen waar ze zich tijdens de storm precies bevonden, maar konden dit niet terug vinden op de kaart van James Cook…

Na een dikke 2 uur meerden we terug aan en startten we de terugtocht naar Te Anau. Ook in de omgekeerde richting is Milford Road een attractie op zichzelf. In Te Anau snelden we nog een supermarkt binnen om de koelkast wat verder aan te vullen. Op naar Queenstown, de ‘adventure capital of the world’!